[uit De Standaard der Letteren – 21/09/2024 – Peter Jacobs]
In 1983, toen Het verdriet van België uitkwam, kreeg ik als negentienjarige dat boek van Hugo Claus maar moeilijk uitgelezen; ik ben meermaals herbegonnen omdat de tussenpozen te lang waren en ik de draad kwijt was geraakt. Ik stak het op de lange leeslijsten vol dode schrijvers aan de unief – die lectuur gaf ik plichtsgetrouw voorrang. Maar eigenlijk was het gewoon drempelvrees en uitstelgedrag. Samengevat: het lag niet aan Claus, maar aan mij.
Nu ik Het verdriet van België graag wil herlezen – getriggerd door de meesterlijke biografie De levens van Claus – is er een elegante oplossing. Ik heb geen excuus voor uitstelgedrag meer. Het boek bestaat nu in een luisterversie. Integraal. Bijna 29 uur voer voor de oren. Te beluisteren wanneer je maar wil, via Storytel.
Productiehuis De Uitsprekerij nam het initiatief om de bekendste werken van Claus te laten inlezen. Zo verschenen eerder dit jaar al De metsiers met de stem van Valentijn Dhaenens, De verwondering met Stef Aerts en Het jaar van de kreeft met Louis van Beek. Later dit jaar volgen De geruchten en Onvoltooid verleden.
Vroeger werd weleens gezegd dat luisterboeken in Duitsland vooral populair waren als een verantwoord tijdverdrijf tijdens lange ritten op monotone autosnelwegen. Zeg maar ‘een kwart Juli Zeh van München tot Berlijn’. Dat was vroeger. Intussen is hier ook een groot potentieel gecreëerd: onze files zijn lang genoeg voor een dagelijkse hap Verdriet in de auto.
Het is niet allemaal goed nieuws. Claus heeft zijn meesterwerk nooit zelf ingesproken – dat deed voor deze gelegenheid acteur Ron Cornet. Bij de fragmenten die ik als voorsmaakje beluisterde, bekroop mij een gevoel van spijt. Jammer dat Claus nooit zijn roman integraal voorlas, want ik hield van zijn timbre dat ik ken van de gedichten die hij op het podium ten beste gaf. Over Cornets spreekstijl zal ik diplomatisch zijn: het is zoals met de ‘meneer’ of ‘madame’ van je gps. Bovendien dreigt een mens bij het concept ‘voorlezen’ ook al snel te denken aan een poppenkast met stemmetjes.
Maar laten we dit initiatief vooral toejuichen; het verdient het. Dus. Aan iedereen die met een koptelefoon op door het leven struint, een oproep: jaag eens een literair meesterwerk door je buis van Eustachius. Trouwens, mijn chronisch zere pols is ook geen alibi meer om Alkibiades van Ilja Leonard Pfeijffer links te laten liggen. Ook van dat boek heb je een voorgelezen versie. Maar hé, eerst nog eens Het verdriet van België.
Volledige artikel: https://www.standaard.be